On yedi yaşındaydım ve hayatımın bu tarzından çok memnundum. Memleket, futbol, Cin Memet ve ötekiler silinmişti. Ortalık yeni yeni ağarmaya başlarken Niyazi'yle birlikte evden çıkardık. O saatte Beyrut'un yeşil tramvayları bile seyrek işlerdi. Yalnız, işçiler, o, dünyanın her tarafında, herkesten az uyuyan, kadınlı erkekli, çocuklu kalabalık, onlar kümeler halinde ve yollarda olurlardı. Aralarına katılırdık... Tıpkı onlar gibi ceketlerimiz omuzlarımızda, onların bastıkları parkelere basmak gururu içinde, iş güç sahibi insanlardık.
Orhan Kemal
Baba Evi
Üçlünün ilk kitabıydı yanılmıyorsam. Hepimizi bir yerde yakalamıştır bu kitapta.
YanıtlaSilBu kitabı Avare Yıllar'la birlikte daha yeni okudum. Anlatımı çok güzel, öyle pek iş güç sahibi oldukları da yok :)
YanıtlaSilÜçlü favrimdir her zaman.. :)
YanıtlaSilBlogumda bir etkinlik düzenliyorum sizi de görmek isterim :)
YanıtlaSil